Een wijze les!

Dinsdag 22 juli 2014.

Op het moment bevind ik mij in een klein paradijsje. Na anderhalve week heerlijk vakantie te hebben gehad en al mijn lieve vrieindjes en vriendinnetjes in Nederland weer te hebben gezien, was het weer tijd om aan de slag te gaan... Op naar de (winter) zon.. Mauritius. Haha de vakantie gaat gewoon door!

Maar toch blijven je gedachtes niet op vakantie, die gaan gewoon gezellig met je mee, waarheen je ook heen gaat. Nu zit ik hier te ontbijten,enig in het zonnetje, met een helderblauwe zee voor mij, een hagelwitstrand dat nog leeg is vanwege de vroegte, en hier en daar wandelen wat verliefde stelletjes(waar ik heerlijk jaloes op ben). Het resort ligt vlak bij de luchthaven gelegen. Ik kan de gele signalering recht voor mij zien als teken voor de vliegtuigen dat ze bijna bij de baan zijn. Nu zie ik elke twee minuten een pracht van een vliegtuig omhoog gaan en ik vind het toch wel heel raar dat nog geen paar dagen geleden zo iets groots uit de lucht is geschoten. Hoe in hemelsnaam kan een schot zo iets groot naar beneden halen. Zelf vlieg ik ook op precies dit vliegtuigtype en elke keer stap ik weer in een vliegtuig met het idee dat dit het veiligste vervoermiddel is, maar nu is niet het apparaat het zelf dat niet goed functioneert, maar hetgeen dat op de grond leeft. Mensen net zoals ik die van andere mensen het leven van af nemen, ik snap er nog steeds niets van. Een technische fout van een toestel of mensen kan ik soms nog begrijpen, maar dit vind ik echt te ver gaan en vind ik toch wel erg beangstigend. Uiteindelijk alweer drie keer gevlogen na deze trieste dag, maar elke keer als ik op mijn jumpseat zit en die paar minuten doorneem wat er kan gebeuren en hoe ik moet handelen tijdens het opstijgen en landen in geval van evacuatie, gaat het honderden keren door mijn hoofd dat het ook kan gebeuren terwijl ik mensen van een plateautje met kip of vlees serveer. Ik heb altijd geloofd dat het leven al bepaald is, en zodra je heengaat je waarschijnlijk een doel hebt bereikt, wat je heb moeten bereiken in het leven. Dan zie ik nu al die foto's op Facebook van zulke jonge mensen voorbij komen en vraag ik mijzelf sterk af, hadden die hun doel al bereikt en was het al tijd om te gaan? Het blijft een groot vraagteken.

Maargoed daarnaast smaakt het ontbijt maar al te goed! Even naar huis en je neemt twee en een halve kilo extra mee terug naar Dubai. Nee geen koffergewicht, maar een kleine toevoeging van het lichaam haha! Naja ik kon het best gebruiken en jawel de maag is gegroeid, want Mel heeft elk uur weer honger en eet zich lekker verder rond! Buffetlunch, barbecue op een eiland met de crew, een overheerlijk ontbijt en vanmiddag gewoon weer lunchen, heeeeerrllijjkkk!

Vanavond weer terug naar Dubai, en dan van de week naar Bangkok en einde van de maand weer richting Afrika, namelijk Accra. Het leven is toch wel echt genieten als je er alles uithaalt dat mogelijk is. Je leeft immers maar 1 keer en dat kan soms heel kort zijn als ik naar die mooie jonge gezichten kijk van de slachtoffer van de MH17. Laat het ons een wijze les wezen dat we van elk moment van ons leven moeten genieten!

Dikke kus!!