16 September 2014

16 September 2014

Het leven als Cabin crew lijkt heel makkelijk, maar dat valt vaak vies tegen. Niet alleen vanwege alle gekke tijden die ik moet aanmelden, lees: 10/11 uur in de avond je make up aanbrengen en je uniform aantrekken om passagiers te voorzien van eten en drinken, is onderhand gewoon geworden. Maar daarnaast is deze baan afwisselend vanwege onverwachte gebeurtenissen die zomaar ineens kunnen opduiken welke soms leuk zijn en soms minder.

Uiteindelijk weet ik dat ik met de bus naar werk ga, om daar altijd met een glimlach (tenminste dat probeer ik tussen de vermoeidheid en rollende ogen door) aan boord te staan. Het is vanzelfsprekend dat ik nu dienbladen uitdeel met hierop eten, en het is normaal geworden om mensen teleur te stellen en helaas geen kip of vis kunnen aanbieden, het is daarom ook gewoontjes om daarover een discussie te krijgen en uiteindelijk heel vriendelijk te zeggen 'Zal ik mijn toverstaf erbij halen en dan tover ik gewoon een kippetje' of 'Uiteraard, ik ga even naar de keuken en dan zal ik speciaal voor u uw kip bereiden'.

Het lijkt soms net of bepaalde passagier van een andere planeet komen. Zullen we de hersenen de volgende keer ook inpakken in de bagage, of laten we die thuis achter?
'Is hier het toilet?' (Kijkend naar een deurtje waar een kind van drie nog niet eens door heen past) 'Natuurlijk meneer/mevrouw, als uw daar naar binnen past, vindt u de toiletten aan het einde van de gang links.' Daarnaast denk ik dat iedereen thuis een automatisch spoelsysteem heeft toch? Want van doortrekken hebben de meeste ook nog nooit gehoord..

Duwen, trekken, het asbakje (dat deze nog steeds aan boord zit snap ik niet) eraf trekken, letterlijk de cabine inkomen met de toilet deur in de handen... oeps, want inderdaad, hoe gaat in hemelsnaam een deur naar het toilet open.. Gewoon de hendel naar beneden doen, zoals elke normale deur toch?! Of even duwen, staat er namelijk niet al te groot opgeschreven "Push here"

Tijdens ontbijtservice een passagier je naar zich toe wenkt, 'Ik wil ook een dolfijnenbrood' Uhm sorry, dolfijnenbrood, wat moet dat in hemelsnaam voorstellen..? Maar natuurlijk een croissantje.. Of wat voor sappen heeft u, jus d'orange, appel, tomaat, ananas en mango. 'Doe maar aardbeien' uhh... 'Niet? Dan graag guava-sap' Spreek ik Arabisch?! (Bijna haha...)

Daarnaast weten we ook nooit van te voren of passagiers wel goed voor zichzelf zorgen, voordat ze aan boord komen. Het lijkt namelijk voor hen nogal logisch om de hele dag niets te eten en drinken, want 'aan boord is het toch gratis'!
En inderdaad dan met twee borrels en de luchtdruk, mogen wij voor politie spelen. Iemand die door de cabine heen danst, foto's maakt van slapende andere passagiers, tegen elk muurtje opbotst, brengt inderdaad ook bij mij een glimlach op mijn gezicht, totdat het uitloopt op een ruzie, want (heel logisch) niet iedereen is gediend van ongevraagde foto's.

Flauwvallen, baby's die koorts hebben, mensen die recht voor je neer vallen, epileptische aanvallen, het is allemaal gewoon geworden. Als iemand gestrekt gaat, o prima, kom maar, daar regel ik wel even. Hup de beentjes omhoog, koud doekje op het voorhoofd, zuurstof erop, en lachen maar, welkom terug:-) Daardoor zelf niet eten of vergeten te drinken, daar is mijn lichaam nu ook aan gewend!

Aanmelden om half 1 s nachts voor een vlucht naar New York (ongeveer 13 uur vliegen) en dan twee uur aan de grond blijven staan, omdat de een naar de andere passagier zichzelf en de cabine volspuugt. Medische dienst die aan boord moet komen om te checken of er geen Ebola aanwezig is. Je hart die overuren maakt, stel je voor dat het inderdaad in het vliegtuig aanwezig is, dan ben ik de volgende... Het lijkt een droombaan, maar dit soort dingen krijg je er gratis en voor niets bij.

We kunnen er vaak achteraf om lachen, maar soms op het moment zelf, met een uurtje slaap en dan een lange pittige vlucht voor de boeg, zakt het geduld weleens diep diep in de schoenen. Al heeft het natuurlijk ook positieve kanten. Een passagier die de moeite heeft genomen om een complimentenbrief speciaal voor jou te maken geeft mij toch wel erg veel waardering voor hetgeen dat ik doe. Mensen die je de hand schudden, een knuffel geven, je bedanken voor de geweldige vlucht, een vrouw die mij 'haar engel' noemt vanwege haar flauwte, een gezin dat mij herkent op de terugvlucht welke ik blijkbaar ook heen heb gebracht, dit soort kleine dingetjes maken het werk echt leuk en dan komt die glimlach vanzelf weer terug, alleen dit keer, op de natuurlijke wijze:-)